nie-zrozumienie

i chciałabym spokoju. tego pierdolonego spokoju psychicznego. czuję się zdradzona... tyle tego wszystkiego było - tyle tych wszystkich słów, godzin, żalenia i pocieszania, śmiechu i łez. a tu nagle takie bum i wszystko ucichło. i to boli. cisza tutaj i na telefonie. i to nie minie tak łatwo. od dłuższego czasu rozdzieram się z tego powodu. sama nie zawsze jestem fair i nie jestem idealna pod słońcem, ale kiedy widzę to słowa, których jest coraz więcej, kiedy tam wchodzę to aż łzy się cisną. ludzie w rzeczywistości przemykają mi przez palce, chowają się lub wystawiają na godzinie dwunastej i ranią, dobijają to co ze mnie zostało. myślałam, że chociaż tutaj znalazłam kogoś, kto taki nie będzie, kto poświęci mi trochę uwagi. może się myliłam?
i wiem, że to zostanie przeczytane. jednak piszę, bo tego potrzebuję.

potrzebuję alkoholu. chciałabym się upić choć na jedną noc i podryfować z nieświadomością; pozwolić na kilka godzin umrzeć diecie, ćwiczeniom, wrzaskom w środku i sztucznym słowom nie-zrozumienia.

tak, Ty nigdy nie powiedziałeś ani słowa

nie wysłałeś mi żadnego listu

nie myśl, że mogłabym Ci wybaczyć

19.33

potrzebuję teraz samotności. łzy cisną się do oczu, bo tak wiele rzeczy się nałożyło... akurat właśnie teraz. delikatnie łkam przed Jego laptopem i zastanawiam się, czy  o n a  znowu wraca. no bo w sumie zaczyna się wszystko od nowa, wiesz? nie chcę tego powtarzać, ale czuję, że takie ona znowu by mi pomogła się oczyścić z tego... wszystkiego.

jestem słaba. moją słabość i łzy potęguje świadomość, że On za kilka dni znowu jedzie. i nie będzie Go przy mnie; nie będzie Go, kurwa... zacznie się czekanie do piątku; sztuczne wiadomości, że wszystko jest w porządku, że daję sobie radę; że jestem silna i że się (nie)poddaję. dlaczego tak ma być? dlaczego ma być tak a nie inaczej? dlaczego nie możesz zostawić mi Go na miejscu?