niezaspokojony ból

dni już zdecydowanie zaplotły warkocz z zimnym wiatrem i powietrzem. gdziekolwiek pójść to czuje się ten chłodzący oddech na karku, ramionach, nogach - wszędzie. przez to ludzie się spieszą, żeby rozgrzać swoje kostniejące ciała. biegnąc za szybą patrzę na nich, skupiając się jednocześnie, żeby nie zgubić tempa. dlaczego tak bardzo chcą zatrzymać ciepło? poprawiam prawą słuchawkę żeby mi nie wypadła. piętnaście minut mam już za sobą - jeszcze pięć, a potem przechodzę do ćwiczeń. wszystko mnie boli. ale to jest przyjemy ból, bo mam świadomość, że żyję; że coś ze sobą robię; że to jest czas mojego relaksu. tak samo jest z zimnem. lubię je, bo wtedy ciepło staje się bardziej upragnione i przyjemne, kiedy wchodzi się z pola do jakiegoś budynku, pomieszczenia, domu. wtedy herbata staje się smaczniejsza, jej aromat jest wyraźniejszy. wtedy książka jeszcze bardziej ciągnie i cieszy; szczególnie wieczorem, kiedy jest się zmęczonym i szuka się swojego chwilowego miejsca. ale i wtedy wszystko wraca - to co złe i przykre. i cholernie boli. każde kolejne słowo zalewa się bladoczerwoną krwią i spływa po srebrnych końcach przyjemności, która boli, ale jest wciąż niezaspokojona. i chciałoby się więcej. jeszcze więcej! jednak zaraz przed kolejną falą srebrzystych kuleczek coś Cię powstrzymuje... odkładasz przyjemność na bok. a to nie coś tylko ktoś. a ten ktoś, już dawno nie istnieje w Twoim życiu...