17

jutro mija równe siedemnaście miesięcy. były to miesiące pełne bólu, radości, udręki, niepewności, mieszanki wybuchowej zapalającej się od naszych nastrojów, zamykania się w sobie, oddalania się i ponownego zbliżania, natychmiastowej i nagłej ucieczki oraz niekończących się powrotów. wszystko w kółko się powtarza. po drodze gubimy kawałki siebie, a następnie pojawiamy się by je sobie wręczyć, skleić dusze na nowo. czasem niebieskie szkło traciło stopniowo swój kolor. i potem ciężko było te kawałki odmalować...

ciągle na Twoich oczach upada(ł)am - Ty na moich nigdy. ciągle na Twoich oczach kłamię-ałam, że wszystko jest ze mną w porządku, że jestem silna i że dam sobie radę - Ty na moich nigdy. tutaj nie ma między nami porozumienia. nie jestem nawet pewna, czy kiedy to porozumienie się rozwinie. nie umiem Ci powiedzieć niektórych rzeczy. nie umiem lub nie chcę. nie wiem. czasem coś w ostatniej chwili napomknę, bo sytuacja mnie już przerasta. tylko wtedy jest już za późno. a wiesz dlaczego? bo ciężko mi mówić o czymkolwiek skoro nie ma Cię tutaj na miejscu. jesteśmy tak (nie)daleko od siebie. bo ja nie chcę pisać do Ciebie. nie chcę poprawiać literówek w telefonie lub wymazywać całą wiadomość, bo jednak tego nie chcę Ci powiedzieć; bo jednak nie pasuje tego mówić lub za dużo do mówienia. nie chcę. po prostu nie chcę. czy to tak trudno? tak. czasem nawet cholernie ciężko. i mimo tego wszystkiego, co we mnie negatywne to Ty nadal nie chcesz ze mnie rezygnować. codziennie o mnie walczysz, kiedy ja nie mam siły sama o siebie zawalczyć. takie stuprocentowe zastąpienie mnie. udawanie silnego człowieka za mnie. ale ta moja bezsilność mnie denerwuje. za to Ciebie podziwiam. dziękuję Ci. za każdą kłótnię, za wszystkie łzy, za czułe słówka, za niejedno wyznanie.

wiodę swe życie w niedoli

poświęciłbym wszystko by Cię zatrzymać [...]

kwiaty złożone tylko dla Ciebie