pomiędzy niebieskimi okruchami szkła

jak pięknie! promienie na wpół letniego i wpół jesiennego słońca wpadają do mojego pokoju i zapraszają do wyjścia. nic tylko się cieszyć, że pogoda jeszcze dopisuje. a wszędzie coś słychać. gdziekolwiek się pójdzie można usłyszeć jakikolwiek dźwięk. tylko dlaczego nigdzie nie słychać ciszy? słoneczko się śmieje. drażni mnie tym, dlatego nigdzie nie wychodzę - bo nie mogę znaleźć sobie malutkiego miejsca dla siebie. słoneczko, wskaż mi swoimi promieniami małe zacisze, proszę. codziennie przemierzam te same ścieżki, tam i z powrotem i ciągle widzę to samo. to samo, ale w nieco innych perspektywach. zaczyna mnie to nudzić. może nawet nie tyle co nudzić, ale męczyć. nikt niczego nie zauważa. prześlizguję się pomiędzy ludźmi, nikt nie zwraca na mnie uwagi. dlaczego nie mogę sobie znaleźć tego zacisza? idę i idę. czasem potknę się o jakieś niebieskie okruchy na ziemi, które do złudzenia przypominają szkło. a to są uczucia, myśli, które wszyscy gubią specjalnie. zapominają o tym, o czym już od dawna chcieli zapomnieć i utracili przez to po kawałku siebie... a słoneczko przepala. nie interesuje go nic, co mogłoby się w tym szkle znajdować. tak idąc i idąc myślę sobie, co ja takiego utraciłam? i czy cokolwiek utraciłam? takiego naprawdę ważnego dla mnie? pierwsze co przychodzi mi na myśl to moja niewinność i cicha natura. chciałabym być znowu tą nieśmiałą dziewczyną co dopiero odkrywa świat i poznaje jego smaki. nie, jeśli chciałaś je zatrzymać mogłaś stanąć w miejscu. stanęłabym w miejscu i byłabym xx letnim niedorozwojem. dziękuję bardzo. a teraz możesz mnie Podświadomości zaszufladkować z innymi swoimi dziwnymi spostrzeżeniami. tak, wydaje mi się, że jestem takim Twoim kolejnym spostrzeżeniem, moja droga. xx letnia dziewczyna, która nadal nie ma określonego celu, wisi pomiędzy miłością a przyzwyczajeniem oraz jest w środku szara. bardziej idąca ku kolorze czarnemu niż białemu. wniosek: siedzi pomiędzy chmurami i ogląda cudze niebieskie okruchy szkła. tak, trzeba przyznać: lubię wiedzieć co w człowieku siedzi. ale sama nie wiem jak to jest ze mną. mój Mały zna moje emocje lepiej niż ja...

i serduszko się raduje, bo będziesz dziś Kochanie na mnie czekał. Twoja obecność da mi siły na kolejny tydzień. chociaż troszkę. bo ja w ostatnim czasie do niczego się nie nadaję. gdzieś egzystuję z kubkiem herbaty i książką w ręku. ale wiem, że przy Tobie choć troszkę, choć na chwilkę odżyję. nie zostawiaj mnie...

jestem zmęczona trwaniem tu

stłumiona przez wszystkie me dziecinne lęki