złudzenia

ten pierwszy, niby lepszy, krok był złudny. bo mimo, że na zewnątrz coś zaczęło się dziać to w środku wszystko po kolei się burzy. wracają pytania, na które nie znam odpowiedzi. a myślałam, że już było dobrze; że wszystko zaczęło się powoli układać; że nie będę już musiała się tyle denerwować...

   zaczęło się to jakoś pod koniec czerwca, kiedy siedziałam prawie miesiąc w Krakowie. T. pracował, znajomi z dzieciństwa w większości już nie są tymi samymi znajomymi i nie utrzymuje się z nimi kontaktów, a jedyna osobą, którą uważałam za godną zaufania, która była ostatnim łącznikiem między dorosłością a dzieciństwem, zawiodła.
   gorąc palił niemiłosiernie. przestałam zupełnie wychodzić z domu wciągu dnia. jedynie rano i wieczorem coś tam pobiegałam. dni mijały, wakacje uciekały a ja siedziałam w bujanym fotelu babci w piżamie z książką w ręku i czymś do jedzenia i picia. dzień w dzień. przestałam się uśmiechać.
   dwudziestego lipca wracałam do domu razem z przyjaciółką siostry, która miała u nas na jakieś dwa tygodnie zostać. mama i siostra czekały na przystanku razem z... nowym psim członkiem rodziny: szczeniaczkiem jacka russella, małym Rollo. do tej pory ten mały przyjaciel jest jedynym powodem, dla którego się uśmiecham; jako jedyny potrafi sprawić, że na mojej twarzy gości uśmiech.
   później zaczął się rok szkolny. w tym czasie dziwna dziura w sercu pogłębiała się. stawała się głębsza i nieprzenikniona z każdym dniem, kiedy doszło więcej zmartwień, kolejna rozłąka i wiele innych. nie umiałam sobie z tym poradzić. czasem na chwilę ta czerń znikała, dziura zarastała się na chwilę, ale to było jak z plonami: ziemia była zatruta, a człowiek myślał, że po każdym deszczu, który pojawiał się po wielkiej suszy, oczyszczał ziemię z toksyn, dlatego siał ziarno na nowo. jednak kiedy ziarno już kiełkowało, już powoli sięgało ku niebu - usychało, umierało. i tak w kółko.
   tak właśnie jest z moim sercem. a toksyny szybko się rozprzestrzeniają, sięgając po to co najdroższe: po miłość, po poczucie bezpieczeństwa, po czystość duszy, po chęci. a ja nie umiem sobie z tym poradzić. w ogóle nie wychodzę z domu, nie mam ochoty nad sobą pracować, nie wiem cz nadal kocham... jestem kompletnie zagubiona. nie wiem co robić...