nie bój się ciemności

Ciekawe, że z wiekiem nasze przyzwyczajenia oraz lęki się zmieniają. innym na lepsze a innym na gorsze. Z tego jest się wyleczonym, to się pogłębiło, to się pojawiło, to przestało istnieć, to może jeszcze dopiero nadejść... Ja cały czas wciąż uciekam. Mój lęk pogłębił się z wiekiem.
Tak naprawdę to na początku w ogóle go nie było. Tym właśnie wyróżniałam się jako dziecko: nie bałam się ciemności. Po pewnym czasie zaczęłam ją uwielbiać - przynosiła natchnienie, koiła rany i pomagała im się leczyć; lepiej wchodziła nauka, cisza była przyjemna i nie tak bardzo przytłaczająca jak pusty dom za dnia. Dla niektórych dziwne, prawda?
Od ponad roku mam paniczny lęk przed nocą, ciemnością, który z czasem się pogłębia. Nie umiem spać spokojnie. Za każdym razem gdy kładę się spać muszę sprawdzić pokój, mieć przez jakiś czas zaświeconą lampkę. Każdy dźwięk czy tajemniczy ruch jest dla mnie podejrzany i automatycznie wyrywa mnie ze snu. Śmieszne? Śmieszne, że osiemnastoletnia dziewczyna boi się ciemności? Nie powiedziałabym. Każdy na moim miejscu by się bał. Z tymi "rzeczami" nie ma żartów. Tego nie można się tak łatwo pozbyć. To zawsze wraca. Na jakiś czas może dać spokój, zapadnie w chwilowy sen, a potem znowu: budzisz się kilka godzin przed świtem, bezsenność będzie Cię męczyć każdej nocy. I tak przez ponad rok.
Od jakiegoś czasu teraz sypiam normalnie. Moja bezsenność nie ma siły się zerwać się na równe nogi i mnie dręczyć. Zapewne to przez obecny stan rzeczy: wstaję o piąte, wracam do łóżka kilkanaście minut później, śpię do ósmej, piję kawę i coś jem, idę na siłownię, wracam do domu, marnuję swoje wakacje, kładę się spać koło północy. Może to i lepiej. Czas jednak pokaże, bo jak na razie mam wrażenie, że to wszystko znowu się zaczyna; że cienie w nocy wokół mnie się poruszają, otaczając ze wszystkich stron. Nie bój się ciemności.