zastygnięte godziny

ciężko jest się zabrać za cokolwiek nawet po tych czterech dniach słodkiego lenistwa. w tym dwa u Twojego boku. spacery, nagłe ataki śmiechu, czytanie, zabawy z psami, gotowanie... kiedy jest mi źle; kiedy wydaje mi się, że już sobie rady nie dam, kurczowo trzymam się myśli, że za dwa lata to będzie wspólne życie, wspólna rzeczywistość. wiesz, że widać jak jest w Tobie bardzo zakochany? spojrzałaś na mnie, popijając piwo z sokiem. On przynajmniej myśli o Waszej wspólnej przyszłości, robi coś w tym kierunku. a mój? mój skupia się aż za bardzo na teraźniejszości. patrzę na Ciebie, moja Kochana, upijam kolejny łyk swojego piwa owocowego i nie wiem co mam Ci odpowiedzieć. ciepło zrobiło mi się na sercu w tamtym momencie. naprawdę miło słyszeć takie rzeczy. pasujecie do siebie. nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo On jest za Tobą. a ja rumienię się i delikatnie uśmiecham. to prawda, że ja nie zdaję sobie z tego sprawy. dlatego głupio mi i wstyd mi, że jak jesteś to zachowuję się w stosunku do Ciebie tak jak się zachowuję czasami. zdaję sobie sprawę z tego, że mam trudny charakter, że ciężko mi panować na własnymi słowami i czynami, ale wiedz Mój Drogi, że cały czas nad tym pracuję i zdaję sobie sprawę ze wszystkiego co złe lub wkurzające we mnie. bo warto na Ciebie czekać; warto czekać na Twój uśmiech, Twoje kocham Cię i robię wszystko, byśmy mogli zamieszkać razem. na początku bałam się tych słów. nie chciałam myśleć o tym co będzie kiedyś, bo to mnie przerastało. miałam wrażenie, że jeśli za bardzo skupimy się na przyszłości to zapomnimy o teraźniejszości... dziękuję, że mi uświadomiłeś (po prawie siedemnastu miesiącach - 27.09.2014), że jeśli chcemy być ze sobą to musimy myśleć, przynajmniej w pewnym stopniu, o tym co będziemy razem robić. to będą nasze godziny; nasze dni; nasze  m i e s z k a n i e - wszystko zastygnięte w jedno.