nierzeczywiste uciekanie

odmierzam pięć mililitrów ciemnozielonego płynu. płuczę na szybkiego kubeczek z miarką, a ciecz dolewam do wody w szklance. łykam jednym haustem jak wódkę. w drugiej szklance mam przepitkę, która szybko pozwala mi zapomnieć o gorzkim smaku wyciszenia.

każda lekcja jest dla mnie męczarnią; oczy mimowolnie się zamykają lub pokazują mi jego. tego (nie)chcianego mężczyznę, który towarzyszy mi odkąd pamiętam. tylko mi. tylko ja dostrzegam jego prawdziwą naturę, mentalne istnienie; to ja widzę i czuję każdy jego ruch - związany ze mną w jednym ciele.
kiedy go widzę wychodzę ze szkolnej ławki i staję na gęstej zielonej trawie. ściągam buty i pozwalam moim nogom napawać się naturą, z którą na co dzień nie mam jak obcować. wszędzie pełno bzów, wysokich kilkusetletnich drzew i ciszy przeszywanej ćwierkaniem ptaków czy odgłosami zwierząt.
rozglądając się dookoła zdałam sobie sprawę, że go nie widziałam. za to słyszałam jak boso szedł w moim kierunku. objął mnie. odwróciłam się. zdjęłam jego ręce i odsunęłam się. chodź, coś Ci pokażę powiedziałam w myślach i uśmiechnęłam się delikatnie. zaczęłam przed nim uciekać. chowałam się za drzewami, momentami przyspieszałam żeby mnie nie złapał, od czasu do czasu zerkałam za siebie czy nie zrezygnował ze mnie i kiedy widziałam, że nadal podążał za moim cieniem to puszczałam nieśmiałe uśmieszki jak mała zawstydzona dziewczynka. w międzyczasie podśpiewywałam sobie piosenkę Coming Down.
jaką muzykę grasz? usłyszałam za sobą. odwróciłam się i spojrzawszy na niego odpowiedziałam: gram martwą muzykę. ruszyłam dalej. taką zabawę kontynuowałam aż dotarliśmy do opuszczonego domku. był trochę zdewastowany przez czas, ponieważ nikt nie znał tego miejsca. tylko ja posiadałam odpowiednią wiedzę, aby do niego dotrzeć.
domek był schronieniem dawnych myśliwych. na ścianach wisiały różne zwierzęce trofea jak i bron biała, łuki, kusze itp. chatka była cała z drewna i składała się z tarasu, niedużej łazienki i sypialni oraz kuchni połączonej z czymś co przypominało pokój dzienny z ozdobnym, lecz nadal użytecznym, kominkiem.
weszłam do środka przez sień i oparłam się o przeciwległą ścianę. czekałam na niego.
pojawił się chwilę później. ubrany był w same skórzane spodnie myśliwskie. na klatce piersiowej i twarzy miał tatuaże klanowe, które przynosiły powodzenie w polowaniu. w rękach trzymał zakrwawiony topór. długie kruczoczarne włosy były rozczochrane i kaskadami opadały na jego plecy. nie mogłam się na niego napatrzyć. tak nierealny, niematerialny...
rzucił broń na ziemię. podchodził do mnie wolnym krokiem. zatrzymał się kilka centymetrów od mojego ciała. zaczął powoli zbliżać swoje usta do moich nie odwracając wzroku. w końcu obdarował mnie długim namiętnym pocałunkiem.
wpiłam się w niego językiem i palcami we włosy. potrzebowałam nierzeczywistego zapomnienia. potrzebowałam uciec od świata realnego gdzieś w bezpieczne miejsce, które tworzyłam od lat. a on był częścią tego miejsca.
pozwoliłam zdjąć z siebie bluzkę i stanik. całował mnie wszędzie, nie pominął żadnego skrawka nagiego ciała. wziął mnie na ręce i zaniósł na łóżko. jego dłonie grzały moje ciało. delikatnie pieściły jakbym była zrobiona z porcelany. z niczym się nie spieszył. pomagał mi zapomnieć.

14.11.2014;
po prawej stronie możecie znaleźć etykiety. jeśli szukacie takich tekstów jak ten to znajdziecie je pod niematerialna rzeczywistość. bardzo się cieszę, że się podobają, ponieważ to właśnie w takich słowach odnajduję siebie.