zakręty

tak sobie błądzę w strumieniach bitów i bajtów. standard oklepany. ale gdzieś tam zawsze z kimś znajdzie się wspólny język. czasem trafi się ktoś z kim na kilka minut oderwie się od rzeczywistych rozmów. mówię sama do siebie nie otwierając ust. mimo tylu liter, które automatycznie łączą się ze sobą, to jest jakoś pusto i nie ma o czym pisać.

chciałabym wyjść do ludzi. spotkać się z kimś, usiąść przy dobrym białym winie i rozmawiać. o wszystkim i o niczym. poznać kogoś nowego, otworzyć się na świat i poczuć się swobodnie. stopiłam się wraz ze ścianami. brakuje tego błądzenia pomiędzy nieśmiałymi spojrzeniami i niepewnymi ustami. brakuje mi pełni życia.