idę boso po wrzącym złością lodzie

skręcam w lewo. kierunkowskaz automatycznie się wyłącza a kierownica delikatnie wraca na swoje miejsce. trójeczka. wszystko wyuczone za pomocą jednego i tego samego schematu. niby jest tak samo: drogi też są czasem proste i łatwe, czasem wyboiste i ciężkie do przebycia. gdzieś tam coś przypląta się po drodze, zawieje delikatnym chłodem i ostudzi. ale tego chłodu jest coraz więcej; coraz więcej, mimo wszystko, staje się gorące, ale jednocześnie zabójczo zimne. tak jakby to miało być celowym złudzeniem. krok za krokiem staje się delikatniejszy ze względu na kruchy lód. a inni stoją i patrzą obok na swoim twardym kawałku kry. powoli dryfują, patrzą suchymi oczami... coś mówią, ale ja nie słyszę. nie mogę usłyszeć, czy nie chcę słyszeć? a może gdzieś tam podświadomie słyszę to co najgorsze? nie, ja nie chcę. zatykam uszy dłońmi, kucam i powtarzam nie, nie, nie jak mała dziewczynka. wszyscy coś chcą, wszyscy na raz mówią. każdy ma coś do powiedzenia, ale zupełnie nie na temat. niech się zamkną, niech dadzą mi święty spokój...