zbyt gorzkie łzy pragnienia

chłód stopniowo przenika przez moje pozostałości. ubiera mnie w delikatnie zamarzniętą powłokę, która sztucznie zdobi moje ciało. idę przez suchy już park na tramwaj. ulica, ludzie, samochody i pustka. a obok idziesz Ty. taki pełny podniecenia i radości pomimo swoich problemów. nie trzymamy się za ręce. piąte przez dziesiąte słucham tego co mówisz. cieszyłam się na nasze długo wyczekiwane spotkanie. czeka-łam. później zrobiłam się pusta jak ci ludzie, których mijałam po drodze. czułam się niekomfortowo kiedy się do mnie zbliżałeś. chciałam uciec od Ciebie zamiast do Ciebie. znowu zaczęłam udawać siebie.
dojechaliśmy tramwajem pod galerię (przez całą drogę praktycznie się nie odzywałam tylko patrzyłam w okno - czy ja nadal kocham? nasuwało się to pytanie przeciwko mnie, przeciwko mojemu sercu), poszliśmy na zakupy, na autobus i do Ciebie do domu. usiedliśmy na łóżku. każde z nas osobno tak bardzo osobno. nie chciałam żebyś się do mnie zbliżał. potrzebowałam przestrzeni mimo naszego długiego nie-bycia ze sobą. dlaczego...? powiedziałam Ci wszystko w prost. zacząłeś płakać. zamykasz się przede mną i oddalasz. co mam zrobić by to zmienić? być, kurwa. tylko problem jest taki, że Cię nie ma. mam płakać przez telefon i żalić się przez smsy? nie, to nie dla mnie. mi się nawet nie chce odpisywać na smsy i czekać na nie.
jakiś czas temu przestaliśmy być parą w swoim wieku. zestarzeliśmy się i nie ma już takiego kontaktu jak między nastolatkami, czyli jak między nami. i ta przyszłość przytłacza jak skurwysyn. a ja nie chcę o niej myśleć, bo znowu przestaliśmy skupiać na teraźniejszości. zauważyłem, że jesteś trochę jak mężczyzna: czasem potrzebujesz czułość, a czasem przestrzeni i odległość. tym razem potrzebowałam tego drugiego. i potrzebowałam (nadal potrzebuję) domu. wiesz, tak naprawdę nie miałam ochoty tutaj przyjeżdżać. wolałam zostać w domu, ale musiałam. nie chciałam Ci zrobić przykrości.
zaczęli się schodzić ludzie. w końcu skończyłeś już xx lat. starając się nie myśleć o niczym chwyciłam za pierwsze piwo. potem drugie, trzecie... nie interesowała mnie ich ilość. chciałam tylko na chwilę oderwać się od rzeczywistości. koło północy przyjechała taksówka. zimne pożegnanie i dobranoc.

wszyscy chcą żebym kimś dla nich była, ale nikt nie pomyślał o tym, kim ja chciałabym być dla siebie. czego ja oczekuję dla siebie. chcę siebie dla siebie. chcę być sama. chcę ciszy i spokoju. denerwuje mnie to, kiedy wszyscy się o mnie wypytują. i Ty też. chcę byś dał mi spokój na jakiś czas. bo to jest okres, w którym nie potrzebuję czułości, pocałunków, romantyzmu, intymności wspólnej, współczucia i żalu. dlaczego tego nie rozumiesz? tym samym ranię Cię (nie)świadomie. jestem dla Ciebie wszystkim; oddałeś mi wszystko; myśl o mnie pomaga Ci wstać - takie słowa od Ciebie usłyszałam wczoraj. a ja? wbijam Ci noże w plecy mimo, że tego nie chcę... nad tym płaczę co noc. jeden wielki chaos w słowach.

stoję na moście, czekam w ciemnościach.

myślałam, że tutaj będziesz, poza deszczem nie ma nic.

żadnych śladów stóp na ziemi.

słucham, ale nie ma tu żadnego dźwięku.